This site uses cookies in accordance with the policy. Your use of the site means that they will be placed on your device, you can change the settings of your browser.
Test paska
-
Language
-
Currency : EUR
-
Customer zone
-
Shopping Cart ( 0 )For free delivery are missingFree delivery!Sum 0
-

0
0
For free delivery are missing
Free delivery!
Sum
0

-
-
-
For free delivery are missingFree delivery!Sum 0
-
- Categories
- Search
-
Manufacturer - Mirostowickie Zakłady Ceramiczne
Zakład powstał w latach 70. XIX wieku (podawana jest m.in. data 1873). Został zarejestrowany 5 stycznia 1877. Produkował m.in. ceramikę budowlaną, elementy ceramiczne fontann, kominków, portali i pomników, okładziny ceramiczne ścian, terakotę i klinkier. W 1895, na wystawie w Lubece, otrzymał złoty medal. Od 1896 stał się spółką akcyjną. Większość akcji w 1933 trafiła do Siegersdorfer Werke. W czasie II wojny światowej w zakładzie produkowano części samolotowe. W 1945 zakłady zostały zniszczone przez Niemców, zdewastowane przez Sowietów, a resztę ocalałego wyposażenia wywieziono potem do innych zakładów ceramicznych w centralnej Polsce. W latach 1947-1948 obiekt odgruzowano i uporządkowano ręcznie dzięki pracy osadników. W trzeciej dekadzie czerwca 1948 rozpoczęto wytwarzanie cegły klinkierowej. 10 lutego 1949 r. fabryka została przejęta na własność państwa i wcielona do Zjednoczonych Zakładów Wyrobów Kamionkowych w Ziębicach. Cały transport zakładowy odbywał się z użyciem barków i rąk pracowników. Surowiec (np. iły mioceńskie) produkcyjny wydobywano z własnej kopalni położonej nieopodal zakładu. W 1961 wzniesiono i uruchomiono nową gazownię z trzema gazogeneratorami. W dalszej kolejności wybudowano nową kotłownię i inne budowle. Produkowano wówczas m.in. cegłę o podwyższonej wytrzymałości (w dużych ilościach dla Rybnickiego Okręgu Węglowego) i płytki okładzinowe (np. dla hotelu Merkury w Poznaniu). Produkcję tych białoszkliwionych płytek zainicjowano w 1962, a stało się to dzięki uruchomieniu elektrycznego pieca tunelowego do wypalania porcelitu typu Kerabedarf (natenczas jedynego takiego w Polsce). Od 1965 podjęto produkcję wyrobów porcelitowych, np. kubków barowych, czy ceramicznych czajników elektrycznych oraz naczyń żaroodpornych. W 1966 uruchomiono modelarnię, w której zatrudniono Eryka Figla, projektanta ceramiki użytkowej, który wykształcił liczne grono uczniów. W 1967 zakończono produkcje płytek, a od 1975 produkowano już tylko wyroby porcelitowe, część z nich w kooperacji z innymi zakładami na terenie kraju (m.in. garnitury do kawy, wazy, bigośnice, kubki, kwasiarki, bulionówki, wazony, popielniczki, kufle oraz w kooperacji - imbryki elektryczne, butelki, lampy i zegary). W 1989 łączna wartość sprzedaży wyniosła 3,5 miliarda złotych, a kilka procent wyrobów trafiało na eksport (Belgia, Francja, RFN). Na początku 1990 załoga przedsiębiorstwa liczyła 441 osób. Produkowano wówczas głównie salaterki, pojemniki kuchenne na towary sypkie, kubki, filiżanki, bulionówki, wazony i popielniczki, a także umywalki i muszle klozetowe. Jesienią 1991 wojewoda zielonogórski postawił zakłady w stan likwidacji. W 1992 ogłoszono upadłość przedsiębiorstwa, ale sąd umorzył to postępowanie. W 1993 wznowiono proces likwidacyjny. Sposób likwidacji (proces zakończono w 1996) wzbudzał wiele kontrowersji. W tych latach i później budynki zakładowe zostały zdewastowane i popadły w ruinę.
|
I bądź na bieżąco ze wszystkimi nowościami! |
|